" Złe dobrego początki "

Numer scenariusza: 16

Tytuł: " Złe dobrego początki "

Z: Ty, Jeon Jeongguk i Kim Taehyung ( Jungkook, V - BTS )

Długość: 1 częściowy 

Dla: Vkook

Gatunek: hetero

_______

Dziś był bardzo upalny dzień. Gdy tylko skończyłaś lekcje żwawym krokiem ruszyłaś w stronę domu, żeby jak najszybciej uciec z zasięgu promieni słonecznych. Co jakiś czas mijały cię wozy strażackie. Z powodu suszy i silnego słońca w twojej okolicy wybuchało dużo pożarów.

Weszłaś do domu i poczułaś duszący zapach spalenizny. Woń oraz chmura siwego dymu wydobywała się z kuchni. Nawet nie zdejmując butów szybko pobiegłaś w jej kierunku. Gdy dotarłaś na miejsce ujrzałaś sylwetkę młodego chłopaka. Szybko podbiegłaś w jego stronę i spytałaś:

- Wszystko w porządku? Co się stało?

Zadając te pytania złapałaś go i zaczęłaś prowadzić w stronę wyjścia.

- Spokojnie siostra. Tylko kotlety mi się trochę spaliły.

Powiedziawszy to wyrwał się z twojego uścisku i poszedł otworzyć okno. Już za jakiś czas siwa chmura znikła.

- Nawet nie masz pojęcia jak bardzo się przestraszyłam. - krzyknęłaś za bratem

- Nie gotuję, źle... Gotuję, też źle. - powiedział z wyrzutem

- Co ciebie tak nagle wzięło na gotowanie?

- Rodzice wyjechali na parę dni i kazali mi się zająć młodszą siostrą. - wyjaśnił

- Jungkook mogłeś zaczekać na mnie i wtedy zrobilibyśmy to razem.

- Dobrze, dobrze. Następnym razem tak zrobimy, a teraz zamów pizze. - uśmiechnął się i rozczochrał twoje włosy.

Odwzajemniłaś uśmiech i poszłaś po telefon. Po złożeniu zamówienia ruszyłaś w stronę salonu i dołączyłaś do brata oglądającego TV. Jungkook siedział na kanapie ciągle skacząc po kanałach.

- Czy na każdym programie musi być coś o żarciu kiedy jestem tak głodny?

Siedział z grymasem na twarzy ciągle narzekając.

- Jak masz mi tu tak cały czas narzekać może po prostu weź książkę.

- Ale książki są za nudne.

Odetchnęłaś ciężko i poszłaś w kierunku swojego pokoju. Twój starszy brat czasami grymasił jak małe dziecko. Rzuciłaś się na łóżko i leżałaś tak zapominając o wszystkim naokoło. Za jakiś czas zerknęłaś na zegarek. Minęła już godzina odkąd złożyłaś zamówienie. Wyszłaś ze swojego pokoju i poszłaś do brata, który nadal siedział przed TV prawie zasypiając z pilotem w ręku.

- Jeszcze nikt nie przyszedł z zamówieniem? - spytałaś

Odpowiedziało ci przeczące kiwanie głową. Nagle usłyszałaś dzwonek u drzwi i poszłaś w ich kierunku. Gdy je otworzyłaś stał młody chłopak ze zbawieniem w rękach.

- 35zł

- A gdzie rekompensata za ponad godzinę czekania? - spytałaś poważnym tonem

- Nie ustalałem nic takiego z szefem.

- Więc proszę to ustalić ze mną... Panie Taehyung. - dodałaś po zerknięciu na identyfikator chłopaka

- Więc... mogę ci to zrekompensować w swój sposób. - uśmiechnął się zadziornie i zrobił krok w twoją stronę

- No ile można czekać? - Jungkook wparował do przedpokoju, wyrwał ci z rąk pizze i poszedł do kuchni

Taehyung trochę się speszył widząc, że nie jesteś sama.

- 20zł... Może być? - spytał

Kiwnęłaś twierdząco głową i zapłaciłaś.

Weszłaś do kuchni i zajęłaś miejsce przy stole na przeciwko brata. 

- Co ja bym bez ciebie zrobiła?

- Zjada byś więcej pizzy. - zaśmiał się

- Ej. Nie ma tak. Dzielimy się po pół.

Jungkook zabrał ze stołu pizze i ze śmiechem poleciał do swojego pokoju zamykając się w nim.

- Jungkook otwórz te drzwi! Jestem głodna!

- No dobra, chodź. - otworzył je po chwili i wciągnął cię do środka

- Pabo. - zaśmiałaś się

Następnego dnia, gdy weszłaś do domu usłyszałaś dwa męskie głosy. Ściągnęłaś buty i zakradłaś się do salonu. Siedział tam twój brat z jakimś chłopakiem.

- O ___, jesteś... To mój stary kolega ze szkoły, Taehyung.

Spojrzałaś na chłopaka i okazało się, że był to ten sam co wczoraj dostarczył wam pizze.

- Cześć. - powiedział nasuwając na usta szeroki uśmiech

- Hej. - niechętnie odwzajemniłaś uśmiech i poszłaś do swojego pokoju

Wyciągnęłaś potrzebnie książki, zeszyty i zaczęłaś odrabiać lekcje. Po zakończeniu nauki odłożyłaś wszystko na swoje miejsce i położyłaś się na łóżku. Nagle do twojego pokoju wszedł Jungkook.

- Zaproponowałem Taehyung'owi żeby został u nas na noc.

- Jak możesz pozwalać komuś obcemu nocować u nas kiedy rodziców nie ma w domu?

- Znam go już wiele lat. Nie jest tak całkiem obcy.

- Dla ciebie nie, ale dla mnie tak.

- Więc powiedzmy, że to jest mój gość. Ty nie musisz się niczym przejmować. - ustalił i wyszedł z pokoju

Było ci to całkowicie nie na rękę, ale nic nie mogłaś zrobić. W końcu ufałaś swojemu bratu i wiedziałaś, że nie zadaje się z byle kim.

W środku nocy obudził cię dźwięk otwierających się drzwi od twojego pokoju. Aż cała zdrętwiałaś.

- ___ śpisz? - usłyszałaś głos Taehyung'a

Słysząc to jeszcze mocniej zacisnęłaś powieki. Myślałaś, że jeśli to zignorujesz unikniesz jakiegokolwiek kontaktu z nieznajomym. Jenak nagle poczułaś jego rękę na swoim ramieniu. Szybko podniosłaś się do siadu.

- Co robisz w moim pokoju o tej porze? - spytałaś stanowczo

- Zachciało mi się pić. - wyjaśnił

- Więc dlaczego po prostu nie pójdziesz do kuchni się napić? - zadałaś pytanie nieco poirytowana

- Nie chciałem tak sam kręcić się po domu. Jeszcze źle byście to odebrali.

Odetchnęłaś głośno i zeszłaś z łóżka po czym poszłaś z chłopakiem do kuchni. Gdy chciałaś zapalić światło złapał twoją rękę.

- Lepiej zróbmy to po ciemku. Nie chcę żeby Jungkook się obudził.

Udałaś, że nie zauważyłaś w tym podtekstu i poszłaś po szklankę i butelkę wody.

- Proszę bardzo. - powiedziałaś podając mu to czego potrzebował

Chłopak podziękował i zawiesił swój wzrok na tobie.

- Patrz co robisz! - krzyknęłaś

- Nie potrafisz wycelować w szklankę?! - dodałaś

Na podłodze pojawiła się ogromna kałuża wody mineralnej.

- Aish... przepraszam.

Taehyung zauważył ścierkę wiszącą koło zlewu i ruszył w jej kierunku. Jednak poślizgnął się na mokrych kafelkach i poleciał prosto na ciebie. Oczywiście straciłaś równowagę i już po chwili leżałaś na podłodze przygnieciona przez ciało chłopaka. Nagle światło się zapaliło, a w wejściu do kuchni stanął Jungkook.

- Co tu się dzieje?... Taehyung dlaczego leżysz na mojej siostrze?!

- Nic nie zaszło. - zaczął się tłumaczyć

Zszedł z ciebie i pomógł ci wstać.

- Oppa to nie tak jak myślisz.

- Nie chcę o tym myśleć... ___ idź do mojego pokoju.

- Po co?

- Będziesz spała ze mną.

- Co? Ale...

- Wtedy będę spokojny.

Powiedziawszy to złapał cię za nadgarstek i pociągnął w stronę swojego pokoju. Gdy byliście już w środku podeszłaś do biurka i usiadłaś na krześle, które przy nim stało.

- Nie idziesz spać? - spytał

- Nie mam gdzie.

- Kładź się koło mnie.

- Nie będę spała z tobą w jednym łóżku.

- Przecież jestem twoim bratem... Jaki problem?

- To krępujące.

- Już nie wymyślaj i chodź tu.

Byłaś bardzo zmęczona i jednocześnie wiedziałaś, że nie masz wyboru, więc położyłaś się koło brata i starałaś jak najszybciej zasnąć.

Następnego dnia obudziłaś się w objęciach brata. Jungkook oczywiście nie mógł kontrolować swoich czynów podczas snu. Dyskretnie wydostałaś się z jego objęcia i poszłaś przygotować śniadanie. Gdy tylko skończyłaś chłopcy weszli do kuchni.

- O zrobiłaś śniadanie? Dzięki.- ucieszył się Jungkook

- Smacznego. - uśmiechnęłaś się

Zauważyłaś jak Taehyung nieśmiało odwzajemnia uśmiech. Było po nim widać, że cały czas jest mu głupio po tym co wydarzyło się w nocy. Było ci go trochę szkoda, bo wiedziałaś, że chyba nie chciał źle.

- Z okazji, że mamy sobotę może wybierzemy się do kina? - zaproponował Jungkook

- Dobry pomysł. - poparł Taehyung

- Zależy na co. - dodałaś

- A to już niespodzianka. - Jungkook uśmiechnął się uroczo

Po zjedzeniu śniadania i ogarnięciu kuchni wybraliście się do kina.

- Jungkook powiedz mi wreszcie na co idziemy.

- Zobaczysz.

Zajęłaś miejsce między bratem, a Taehyung'iem. Gdy film się zaczął zorientowałaś się, że to najzwyczajniej w świecie horror. Gatunek, którego nie mogłaś strawić.

- Jak mogłeś mi to zrobić? Przecież wiesz, że nie znoszę horrorów. - skierowałaś słowa do brata

- Kiedyś w końcu musisz się do nich przekonać.

- Teraz to jest jeszcze bardziej niemożliwe.

To był chyba najstraszniejszy film jaki przytrafiło ci się oglądać. Myślałaś, że zaraz padniesz na zawał. Co chwilę tylko chowałaś głowę pod koszulkę. W pewnym momencie ze strachu automatycznie wtuliłaś się w brata i zostałaś w tej pozycji aż do końca seansu. Gdy film dobiegł końca odetchnęłaś z ulgą. Miałaś już tego serdecznie dosyć. Po chwili zapaliły się światła i zauważyłaś, że siedzisz wtulona w Taehyung'a. Przez to, że było ciemno musiałaś się pomylić kto siedzi z której strony.

- Widzę, że nawet się polubiliście. - zaśmiał się Jungkook

Zawstydzona szybko odsunęłaś się od chłopaka.

- Nawet mnie nie denerwuj. - powiedziałaś przez zęby

Szczerze to byłaś bardziej zawstydzona niż zła. Dzięki Taehyung'owi podczas oglądania czułaś się lepiej. Ani razu się od ciebie nie odsunął, ani cię nie odepchnął. Myśląc o tym na twoich ustach mimowolnie pojawił się uśmiech, a w sercu zrobiło się dziwnie ciepło. 

Po powrocie do domu poszłaś z bratem zregenerować się na tarasie. Słońce już powoli chowało się za koronami drzew dzięki czemu temperatura była znośna. 

- Jungkook... Opowiedz mi coś o Taehyung'u.

- Największy wariat jakiego znam, zawsze potrafi poprawić humor. Jednak pod maską idioty chowa się się rodzinna i kochająca dusza.

- Hm. Rozumiem. - uśmiechnęłaś się

- A dlaczego pytasz? - skierował swój wzrok na ciebie.

- Z czystej ciekawości.

- Coś mi tu śmierdzi.

- Może znowu spaliłeś kotlety.

- To nie jest śmieszne.

- Pójdę pierwsza.

Opuściłaś taras i poszłaś do swojego pokoju. Wzięłaś z regału swoją ulubioną książkę i usiadłaś na łóżku. Zdążyłaś przeczytać trzy linijki kiedy czytanie przerwały ci wibracje telefonu. Spojrzałaś na wyświetlacz i zauważyłaś wiadomość od nieznanego numeru.

" Możemy się spotkać w parku za 15 minut? "

" Kto pisze? "

" Przyjdź to się dowiesz. "

Nie wiedziałaś co masz zrobić. Postanowiłaś pójść do brata.

- Dawałeś komuś mój numer?

- Nie pamiętam.

- Odpowiedz mi normalnie. Tak czy Nie?

- Co jeśli powiem, że tak?

- To, że ktoś chce się ze mną spotkać w parku, a ja nawet nie wiem kto to.

- Zrobisz jak zechcesz.

- Chodź ze mną.

- Nie możesz pójść sama?

- W takim razie nigdzie nie idę.

- O Matko, ale jesteś problemowa... Powiedzmy, że wiem kto to napisał. Zaufaj mi i idź. 

Te słowa dodały ci trochę więcej odwagi. Szybko się zebrałaś i wyszłaś z domu. Na dworze było już ciemno. Gdy dotarłaś na miejsce poprawiłaś włosy i weszłaś na teren parku. Szłaś przed siebie rozglądając się ostrożnie. Nagle znikł ci cały obraz. Poczułaś na oczach czyjeś dłonie. Trochę się przestraszyłaś, ale zachowałaś spokój.

- Zgaduję, że to osoba, która wysłała do mnie SMS'a.

W tym momencie dłonie przeniosły się na twoje ramiona i obróciły cię w stronę właściciela. Twoim oczom ukazał się Taehyung. Nie wiedziałaś w jakim celu cię tu sprowadził, ale mimowolnie się uśmiechnęłaś na jego widok.

- Więc... Dlaczego chciałeś żebym tu przyszła?

- Chciałem spędzić z tobą trochę czasu. - uśmiechnął się uroczo

- Rozumiem, ale dlaczego nie dawałeś żadnego znaku, że to ty.

- Bałem się, że jeśli będziesz wiedziała, że to ja to nie przyjdziesz.

- Więc to tak? Możesz mi nie wierzyć, ale bardzo cię polubiłam i na pewno bym przyszła. - powiedziawszy to na twoich polikach pojawiły się rumieńce. Zorientowałaś się, że może za bardzo się rozpędziłaś

Patrzył na ciebie z wyraźną radością w oczach.

- To idziemy się przejść? - spytał

Twierdząco kiwnęłaś głową i poszliście przed siebie. Pogoda była idealna. Nie było ani za ciepło, ani za zimno. Nieba nie zakrywała ani jedna chmurka. Odchyliłaś głowę i zaczęłaś przyglądać się nocnym iskierkom. Oczywiście musiałaś się potknąć. Już prawie leżałaś na ziemi kiedy Taehyung cię złapał. Wasze klatki piersiowe się zetknęły, a twarze dzieliły milimetry. Patrzył ci głęboko w oczy i wyglądał jakby nie zamierzał się ruszyć. Trochę cię krępowała ta sytuacja. Naparłaś na niego dając mu do zrozumienia, że chcesz już stanąć o własnych siłach.

- Co ty na to żebyśmy pojechali gdzieś razem na wakacje? - spytał

- Słucham?

- To zgadzasz się czy mam cię porwać? - zaśmiał się i wziął cię na ręce

- Puszczaj, jestem za ciężka.

- Będzie mi ciężko jeśli ze mną nie pojedziesz.

- No dobrze dobrze. Spędzę z tobą te wakacje. - uśmiechnęłaś się

Na jego twarzy wypisało się takie szczęście, że aż trudno to opisać. Było po nim widać, że naprawdę bardzo się cieszy. Przytulił cię mocno i czułaś jak przez jego ciało przechodzą dreszcze radości. Też mocno się do niego przytuliłaś. Ten drań sprawiał, że czułaś się naprawdę dobrze.

~ Kawai 

" Wycieczka "

Numer scenariusza: 15

Tytuł: " Wycieczka "

Z: Ty i Min Yoongi (Suga - BTS )

Długość : 1 częściowy  

Dla:  Kyokushi

Gatunek: hetero

                                          _______

Dziś był dzień wycieczki klasowej na którą czekałaś z niecierpliwością. Takie dni były najlepszą integracją i pozostawiały wiele miłych wspomnień.

Po zjedzeniu śniadania w podskokach poleciałaś do łazienki żeby ogarnąć swój poranny nieład. Gdy byłaś już gotowa wyskoczyłaś z domu i poszłaś w stronę zbiórki. Miała się ona odbyć koło wypożyczalni rowerów, gdzie mieliście wypożyczyć sprzęt, a następnie pojechać nad jezioro.

Gdy wszyscy dotarli już na miejsce zaczęto przydzielać wam rowery, następnie każdy był poddawany kontroli. Jakiś mężczyzna podszedł do ciebie i zaczął uważnie sprawdzać rower, który został ci przydzielony.
- Ten rower się nie nadaje. - usłyszałaś po chwili stanowczy głos mężczyzny
- W takim razie dostanę jakiś inny? - spytałaś
- Już wszystkie rowery zostały wypożyczone. Niestety nie będziesz mogła pojechać.
Słysząc to strasznie posmutniałaś. Tak bardzo ci zależało na tym dniu. Jednak nie upierałaś się. Wiedziałaś, że lepiej zostać w domu niż ryzykować zdrowiem.
- Możesz pojechać ze mną.
Usłyszałaś za swoimi plecami miły i dobrze znany ci głos. Odwróciłaś się i ujrzałaś uśmiechającego się Sugę. Stanęłaś przed nim jak zaczarowana. Dostałaś taką propozycję od chłopaka, który podobał ci się już od pierwszego dnia w szkole.
- Nie chcę ci utrudniać. - powiedziałaś cicho
- Utrudnisz mi jeśli tu zostaniesz. - odpowiedział ci poważnym tonem jednocześnie się uśmiechając
Twoje usta szybko odwzajemniły uśmiech. Stałaś uśmiechnięta wpatrując się w jego błyszczące oczy.
- To wsiadasz?
Słysząc te słowa ocknęłaś się i kiwnęłaś twierdząco głową. Gdy już wsiadłaś na rower Nie wiedziałaś co powinnaś dalej zrobić. Musiałaś się czegoś trzymać żeby nie spaść, ale nie za bardzo wiedziałaś czego. Zaczęłaś mierzyć rower wzrokiem szukając czegoś żeby się złapać.
- Zgubiłaś coś? - usłyszałaś po chwili
- Hm? Nie. Tylko szukam czegoś żeby się złapać.
Nagle poczułaś silny ucisk na swoich rękach. Suga złapał twoje ręce i ułożył je na swoim brzuchu. Cała zdrętwiałaś, nie wiedziałaś jak powinnaś się zachować. Czując pod swoimi palcami jego brzuch byłaś bardzo skrępowana. W końcu wszyscy ruszyli. Czekała was długa droga. Po drodze przechylałaś się lekko w bok żeby widzieć drogę przed wami, bo niestety plecy Sugi zasłaniały ci cały widok. Suga cały czas wjeżdżał na jakieś kamienie, korzenie i inny wystające z podłoża rzeczy. Przez co cała podskakiwałaś prawie spadając z pojazdu.
- Mógłbyś omijać przeszkody tak jak inni? - spytałaś lekko poirytowanym tonem
- Przeszkadza ci to? A może ty chcesz kierować?
- Tak, przeszkadza mi to. Zaraz spadnę.
- Po prostu powinnaś się mocniej trzymać.
Krępowała cię ta sytuacja, ale nie miałaś innego wyboru. Zacisnęłaś mocniej ręce i położyłaś głowę na jego plecach. Usłyszałaś jak z jego ust wymknął się delikatny śmiech. Zrozumiałaś, że robił to specjalnie. Żebyś po prostu mocniej się do niego przytuliła. Uśmiechnęłaś się i zamknęłaś oczy.
Za jakiś czas był postój. Zeszłaś z roweru i zaczęłaś rozciągać zastałe kości. Gdy tak się rozciągałaś zauważyłaś na jednej z gałęzi pięknego ptaka. Piękne zwierze zaciekawiło cię i chciałaś je zobaczyć z bliska. Z zadartą głową powoli szłaś przed siebie. Byłaś już coraz bliżej. Szłaś tak nie patrząc pod nogi. Nagle zahaczyłaś o coś nogą i poleciałaś przed siebie upadając na ziemię. Usłyszałaś tylko jak trzepoczą skrzydła odlatującego ptaka. Chciałaś się podnieść i w tym momencie z twoich ust wydobył się jęk bólu. Uświadomiłaś sobie, że właśnie zwichnęłaś kostkę. Do twoich oczu napłynęły łzy. Nie byłaś w stanie się ruszyć, a ból był coraz silniejszy. Nagle usłyszałaś jak ktoś biegnie w twoją stronę. Odwróciłaś głowę i ujrzałaś Sugę, który biegł w twoim kierunku z przerażeniem w oczach.
- Co się stało?!!!
Uklęknął przy tobie i zaczął cię badać swoim przerażonym wzrokiem.
- Wydaje mi się, że skręciłam kostkę. - odpowiedziałaś lekko słyszalnym głosem
Suga nic nie mówiąc jednym sprawnym ruchem wziął cię na ręce i ruszył w stronę reszty klasy. Nauczycielka widząc to szybko podbiegła do was i spytała wystraszona:
- Co jej się stało?
- Zwichnęła kostkę. - odpowiedział
Kobieta spojrzała na ciebie ze zmartwieniem i położyła swoją dłoń na twoim czole.
- Na szczęście temperatura jest w normie. Teraz musisz tylko wytrzymać aż dotrzemy na miejsce. Dopiero tam będzie możliwa jakakolwiek pomoc medyczna. Przez resztę drogi Suga co chwilę odwracał się do tyłu żeby sprawdzić jak się czujesz. Widząc troskę w jego oczach robiło ci się niesamowicie ciepło na sercu. 
Gdy dotarliście na miejsce nauczycielka zadzwoniła po lekarza. Już za jakiś czas twoja kostka była precyzyjnie opatrzona. Dzięki maści przeciwbólowej mogłaś spokojniej oddychać i nie zwijałaś się z bólu. Jednak niestety musiałaś zapomnieć o upragnionej kąpieli w jeziorze. 
- Złap się mnie i pójdziemy rozłożyć twoje rzeczy. - powiedziała nauczycielka
Powoli ruszyłyście w stronę plaży. Suga widząc to szybko podbiegł w waszą stronę.
- Ja się nią zajmę.
Kobieta słysząc to uśmiechnęła się, poklepała go po ramieniu i poszła w swoim kierunku. Natomiast on pewnie cię objął i zaczął prowadzić w stronę gdzie były rozłożone jego rzeczy. Gdy dotarliście na miejsce delikatnie położył cię na swoim ręczniku plażowym. Chwyciłaś za swój leżący obok żeby go rozłożyć. W tym momencie Suga złapał cię za nadgarstek uniemożliwiając ci ten czyn.
- Ja chciałam tylko rozłożyć swój ręcznik.
- Nie ma takiej potrzeby. Możesz siedzieć na moim. - oznajmił i usiadł koło ciebie. Tak blisko, że wasze ręce się stykały.
Nieśmiało odwróciłaś głowę w jego stronę. Siedział wpatrując się daleko przed siebie. Wiatr bawił się jego włosami, a skupione na pejzażu oczy wyglądały wyjątkowo uroczo.
- Pięknie tu... prawda?
Zagadał tak nagle jakby czuł na sobie twoje spojrzenie. Po chwili skierował swój wzrok na ciebie. Zatapiając swoje spojrzenie w jego nie potrafiłaś nic powiedzieć. Po chwili jednak delikatnie przytaknęłaś, bo zrobiło ci się głupio, że gapiłaś się tak na niego bez żadnej reakcji. Uśmiechnął się pod nosem i z powrotem zatopił swój wzrok w oddali. Wzięłaś z niego przykład i też zaczęłaś badać wzrokiem otaczającą cię przyrodę. Rozglądając się tak dookoła napotkałaś spojrzenie Sugi.
- Idziemy do wody? - spytał
- Jak chcesz to idź. Ja muszę zostać. - powiedziałaś lekko rozdrażniona
- A kto tak powiedział?
- Moja zwichnięta kostka.
- To, że nie możesz pływać nie oznacza, że nie możesz się chociaż trochę zanurzyć.
Powiedziawszy to wstał i zaczął ściągać ubrania. Nie chciałaś się głupkowato gapić, ale to było silniejsze od ciebie. Uniosłaś głowę, a twoim oczom ukazało się dobrze zbudowane ciało Sugi. Gdy skierował się w twoją stronę szybko odwróciłaś wzrok.
- Masz już na sobie strój? - usłyszałaś
- Przecież ci mówiłam, że nigdzie nie idę.
- Jesteś tego pewna? - zaśmiał się i nachylił nad tobą
Wyciągnął ręce w twoim kierunku i chwycił za twoją koszulkę.
- Co ty robisz?! - 
- Pomagam ci się rozebrać.
- Dzięki za taką pomoc! - próbowałaś odczepić jego ręce od swojego ubrania
- Więc zrobisz to sama?
- TAK! - rzuciłaś marszcząc brwi
- Ok. - zaśmiał się i puścił twoją koszulkę
Gdy pozbyłaś się już swojego ubrania Suga złapał cię i uniósł do góry. Wasze prawie nagie ciała się stykały, a on szedł przed siebie ciesząc się jak głupi.
- To naprawdę nie jest dobry pomysł. - powiedziałaś
- Przestań już marudzić, bo będę zmuszony uniemożliwić ci dalsze gadanie.
- Ha. Ciekawe jak. - zaśmiałaś się drwiąco
- Mam ci pokazać?
Powiedziawszy to zbliżył swoją twarz do twojej tak, że dzieliły je milimetry. Przełknęłaś głośno ślinę i szybko odwróciłaś głowę nie odzywając się już ani słowem.
Suga powoli wchodził do wody, a ty tylko zagryzałaś wargi ze świadomością, że zaraz lodowata woda dotknie twoje plecy. Coraz bardziej zaciskałaś na nim swoje ręce żeby chociaż trochę unieść się do góry i uniknąć kontaktu z lodowatą cieczą.
- Mógłbyś trochę bardziej mnie unieść?
Gdybyś wiedziała co się stanie po zadaniu pytania, wolałabyś go nie zadawać. Suga całkowicie cię puścił, a ty cała wylądowałaś pod wodą. Jednak natychmiast cię złapał i wyciągnął.
- Co ty wyprawiasz?! - spytałaś łapiąc oddech i odgarniając z twarzy mokre włosy
- Chciałem tylko skrócić twoje cierpienie.
- Dzięki za taką pomoc!
- Powtarzasz się. - zaczął ci wytykać z uśmiechem na twarzy
- Zamknij się już! - rzuciłaś
Jego twarz momentalnie stała się całkowicie poważna i... smutna?
- Jeśli chcesz mogę odejść.
Odwrócił się i ruszył ku brzegowi.
- Zaczekaj. - złapałaś go za rękę - Nie poradzę sobie bez ciebie. - dodałaś
Nic nie mówiąc, z kamienną twarzą, podszedł do ciebie i cię objął. Przez całą drogę do ręczników nie odzywaliście się do siebie ani słowem. Suga posadził cię i usiadł obok. Patrząc na jego obojętny i smutny wyraz twarzy zrobiło ci się go żal. Biedny chciał tylko zażartować... na swój sposób. Zaczęłaś się zastanawiać czy nie byłaś dla niego za ostra. Może niesłusznie, ale zaczęły cię męczyć wyrzuty sumienia.
- Przepraszam. - powiedziałaś niepewnie 
Suga spojrzał na ciebie.
- Za co?
- Za to jak się do ciebie odezwałam. Nie wiedziałam, że weźmiesz to aż tak do siebie.
- Myślisz, że te banalne słowa mnie ruszyły?
Skierowałaś na niego swoje zdziwione spojrzenie.
- Więc dlaczego tak nagle posmutniałeś?
- Ponieważ nie potrafię się odpowiednio zachować przy dziewczynie którą... Kocham.
Ostatnie wypowiedziane przez niego słowo silnie uderzyło w twoje serce. Nie wiesz czemu tak zareagowałaś. Czy to co do niego czułaś to miłość. A może byłaś zazdrosna, że kogoś kocha? Po długiej chwili ciszy stwierdziłaś, że wypadałoby coś odpowiedzieć.
- Nie przejmuj się, na pewno potrafisz. - palnęłaś
- Jeśli ona się na mnie wkurza to znaczy, że nie.
- Na pewno się nie wkurza. - nie wiedziałaś jak możesz sensownie odpowiedzieć
- Zamiast mnie pocieszać powiedz jak naprawdę się przy mnie czujesz.
Spojrzałaś głęboko w jego oczy. Nie wiedziałaś dlaczego się tak zachowuje.
- Zbierajcie swoje rzeczy. Zaraz jedziemy. - usłyszeliście głos nauczycielki
Uklękłaś i zaczęłaś zbierać swoje rzeczy. On jednak cały czas siedział wpatrzony w jeden punk i nie wykonywał żadnych ruchów.
- Musimy już iść. - upomniałaś go spokojnie
Jego smutne oczy drażniły twoją wrażliwość. Miałaś ochotę mocno go przytulić, ale nie czułaś się na tyle pewnie. Po chwili jednak wstał i zaczął zbierać swoje rzeczy, gdy już to zrobił pomógł ci wstać i poprowadził w stronę roweru. 
Jechałaś wtulona w niego z głową na jego plecach. Droga mijała wam w zupełnej ciszy. Najgłośniejszy dźwięk jaki obijał się o twoje uszy to niespokojne bicie jego serca. Powoli zaczynałaś wszystko rozumieć. Jednak ciężko było ci w to uwierzyć. Jeszcze nigdy nie udało ci się zauważyć żeby odwzajemniał twoje uczucia.
- Czuję się bezpieczna i częściej się uśmiecham. - odpowiedziałaś na wcześniej zadane pytanie
Nagle rower gwałtowne zahamował przez co jeszcze mocniej wbiłaś się w jego ciało. Suga zszedł z roweru i stanął przed tobą.
- Te słowa są szczere? - spytał niepewnie
- Yhm. - potwierdziłaś
Na jego ustach znowu pojawił się uśmiech, a oczy odzyskały swój blask. Chwyciłaś jego twarz w obie ręce i kciukami pogładziłaś jego poliki. Był taki słodki. Mogłabyś wpatrywać się w niego bez końca.
- Chciałbym żebyś była dla mnie kimś więcej.
Na twoich ustach mimowolnie pojawił się ogromny uśmiech. Miałaś ochotę skakać i krzyczeć z radości. Jednak powstrzymałaś się. Zeskoczyłaś z roweru i opadłaś na Sugę tak, że aż oboje polecieliście na ziemię. Przez chwilę leżeliście tak śmiejąc się do siebie. Suga przyciągnął cię do siebie jeszcze bardziej.
- Zawsze cię kochałem ___.
Powiedziawszy to połączył wasze usta w namiętnym i długim pocałunku.

~ Kawai 

" Park Jimin "

                                               

Numer scenariusza: 14

Tytuł: " Park Jimin "

Z: Ty i Park Jimin ( Jimin - BTS )

Długość: 1 częściowy 

Dla: Ewa K.

Gatunek: hetero

( Pisałam ten scenariusz na telefonie leżąc chora w łóżku (y). Mimo to mam nadzieję, że mi wyszło i, że będzie wam się dobrze czytało. ^^ )

_______

Był piątkowy wieczór. Jak co tydzień potrzebowałaś wyciszenia. Dużo nauki i stresu bardzo cię męczyło. W takich sytuacjach zawsze szłaś do parku. Gdy robiło się ciemno było tam całkiem pusto i cicho, co dawało ci idealne warunki do odpoczynku. 

Siedziałaś na ławce naprzeciwko pięknego jeziora badając wzrokiem otaczającą cię naturę. 

Tafla wody miała niesamowicie jasny odcień błękitu, a nad jej powierzchnią widniał ogromny księżyc. Jego mocne światło powodowało złudzenie, że jezioro świeci. Liście drzew wydawały stłumiony szelest, który brzmiał jak cichy szept. Delikatny wiosenny wiatr gładził twoją skórę i włosy powodując, że stawałaś się coraz bardziej senna.

Mimo, że o tej porze w parku przebywałaś tylko ty nigdy nie czułaś się sama. Ten park był niesamowity o tej porze.

W poniedziałek był piękny i słoneczny dzień. Jak zwykle poszłaś z koleżankami do parku. Lubiłyście siedzieć na trawie pod ogromnym drzewie rozmawiając i odrabiając lekcje. W ciągu dnia to miejsce wydawało się całkiem inne. Tłumy wesołych ludzi, mnóstwo dzieci i zwierząt domowych. 

Gdy zaczęło się ściemniać dziewczyny podniosły się z miejsc i zaczęły zbierać swoje rzeczy.

- Już idziecie? - spytałaś

- A ty nie? Chyba nie chcesz zostać tu sama o tej porze. - odpowiedziała ci jedna z nich

- A co w tym złego.?

- Nie słyszałaś o legendzie? - dodała druga 

Legenda? Pytałaś się w duchu. Nigdy wcześniej o tym nie słyszałaś. Nawet nie wiedziałś, że jakaś legenda istnieje. 

Przez całą drogę do domu zastanawiałaś się o co może chodzić. Gdy tylko weszłaś do mieszkania włączyłaś laptopa i wpisałaś: " Park... " " Park Jimin ", bo taką nazwę nosiło owe miejsce. Ku twojemu zdziwieniu gdy wcisnęłaś Enter wyświetliły się zdjęcia młodego chłopaka. Zdziwiło cię to. Postanowiłaś zadzwonić do koleżanki żeby wypytać ją o legendę. Jednak nigdzie nie mogłaś znaleźć telefonu. W końcu zrozumiałaś, że musiał zostać w parku. Spojrzałaś w okno. Na dworze było już całkowicie ciemno, a na niebie nie było ani jednej gwiazdki. Mimo wszystko i tak postanowiłaś tam pójść. Dyskretnie wymknęłaś się z domu i ruszyłaś w stronę parku. Gdy dotarłaś do celu na niebie błyszczały miliony nocnych iskierek. Podeszłaś do drzewa i po omacku zaczęłaś szukać zguby. Na szczęście nie zajęło ci to dużo czasu. Już miałaś wracać, gdy nagle twoją uwagę przyciągnęła błękitna tafla wody. Księżyc znowu obdarowywał jezioro swoim mocnym blaskiem. Stałaś wpatrując się jak zahipnotyzowana. Nie potrafiłaś odwrócić wzroku. Po chwili zaczęłaś zbliżać się do wody. Jezioro miało w sobie coś co działało na ciebie jak magnez. 

Nachyliłaś się nad taflą wody i zamknęłaś oczy. Znowu poczułaś to dziwne uczucie, że nie jesteś sama. Otworzyłaś powieki i rozejrzałś się dookoła, jednak nikogo nie zauważyłaś.

Zanurzyłaś rękę w zimnej cieczy przez co twoje ciało przeszły dreszcze. Nagle poczułaś jak jakaś siła ciągnie cię w dół. Coś ciągnęło cię do wody fizycznie jak i psychicznie. Jednak po chwili wszystko ustało.

Siedziałaś na trawie myśląc o tym co się przed chwilą stało. 

Następnego dnia w szkole nie mogłaś się skupić na nauce. W twojej głowie cały czas siedziała sytuacja z wczoraj. 

Twoje rozmyślanie przerwał najukochańszy dźwięk ucznia. Czyli dzwonek na przerwę. Pomijając fakt, że ten sam dźwięk oznaczał też jej zakończenie. 

- Dziewczyny! Dzisiaj po lekcjach też idziemy do parku? - spytała jedna z twoich koleżanek 

- Możemy iść. Tylko trzeba będzie pilnować czasu. - odpowiedziała jej druga

- Czego wy się tak boicie? Byłam tam wczoraj po ciemku i żyję. - rzuciłaś

Dziewczyny spojrzały na siebie po czym skierowały swoje zdziwione spojrzenia na twoją osobę. 

- Widziałaś go? - spytały cię obie jednocześnie 

- Kogo? - spytałaś zdziwiona 

- Tego chłopaka. 

Więc tam ktoś jest. To by tłumaczyło uczucie czyjejś obecności. 

- Więc tam jest jakiś bezdomny? - spytałaś

- Bezdomny? Dziewczyno on nie żyje. 

- Więc mówicie o... o duchu? - spytałaś wyciszająć głos 

Dziewczyny zgodnie kiwnęły głowami potwierdzając twoje słowa.

- Legenda mówi, że w jeziorze utopił się młody chłopak o imieniu... Jimin. Stąd nazwa parku. Ludzie boją się chodzić tam po zmroku. Podobno ten kto tam pójdzie też zostanie utopiony. - wyjaśniła ci

Teraz zrozumiałaś dlaczego czułaś czyjąś obecność. Dlaczego wyświetliły ci się te zdjęcia. Zrozumiałaś co się stało ostatniej nocy. Miałaś zostać ofiarą tajemniczego jeziora. Więc dlaczego przeżyłaś?

Po dowiedzeniu się prawdy czułaś strach, ale nadal ciągnęło cię do tego miejsca. Chciałaś pójść tam jeszcze raz. Jednak obawiałaś się, że tym razem możesz nie przeżyć. 

Gdy zapadł zmrok wymknęłaś się z domu i poszłaś do parku. Jak zwykle było tam nieziemsko pięknie. Woda aż kusiła żeby do niej wskoczyć i wykąpać się w blasku księżyca. Nachyliłaś się nad taflą wody wpatrując się w jej powierzchnię. Wytężyłaś wzrok i ujrzałaś parę jasnych oczu wpatrujących się w ciebie. Na ten widok gwałtownie odskoczyłaś do tyłu i zakryłaś usta dłonią. Po chwili z wody zaczęła się wynurzać sylwetka chłopaka. Zza mokrych włosów, które opadły na jego bladą twarz wydobywało się przeszywające spojrzenie. Z jego ust kapały krople wody, a na mokrej koszulce odciskało się dobrze zbudowane ciało. 

Gdy stanął przed tobą aż cała zdrętwiałaś.

- Błagam nie top mnie. - wydukałaś

- Nie zrobię tego.

Jego głos był taki delikatny i łagodny. Spojrzałaś na niego z nadzieją. 

- Gdybym chciał już dawno bym to zrobił. - dodał 

- Dziękuję. - powiedziałaś cicho 

- Nie ty powinnaś dziękować tylko ja przepraszać. .

- Więc dlaczego to robisz? 

Cały czas mówiłaś cichym i nieśmiałym tonem. Nie wiedziałaś na ile możesz sobie pozwolić. 

- Wiodłem spokojne życie zwykłego nastolatka dopóki nie zostałem tu siłą utopiony.

Mówiąc to opuścił głowę. Zrobiło ci się go żal. Wydawał się być bardzo smutny. Jednak po chwili uniósł głowę i znowu spojrzał na ciebie tym swoim przeszywającym wzrokiem.

- Topienie innych ludzi to zemsta. - kontynuował 

Chciałaś się zapytać dlaczego nie utopił i ciebie, ale wolałaś nie zaczynać tego tematu. Bałaś się, że jeszcze zmieni zdanie. 

- Nie skrzywdziłem cię, ponieważ... - zaczął 

Zdziwiłaś się. To zwykły zbieg okoliczności, czy po prostu czyta w myślach? 

- ...ponieważ nie potrafiłem tego zrobić. Dzięki temu, że tak często tu przebywasz czuję się mniej samotny. Jesteś moim jedynym powodem do uśmiechu. 

Po usłyszeniu tych słów poczułaś jak twoje serce przyspiesza. Jeszcze nikt nigdy nie powiedział ci czegoś takiego. 

Następnego dnia cały czas chodziły ci po głowie słowa Jimina: " Tak bardzo chciałbym cofnąć czas... Tak bardzo chciałbym żyć. "

Poszłaś do szkolnej biblioteki żeby wypożyczyć lekturę. Gdy tak przechadzałaś się między regałami twoją uwagę przyciągnęła jakaś książka. Wzięłaś ją do ręki i przeczytałaś napis na okładce " Drugie życie " . Otworzyłaś ją i zaczęłaś czytać. Było w niej napisane, że jeśli serce zmarłego napełni się miłością może ono zacząć bić na nowo. Nie wiedziałaś czy w to wierzyć, ale byłaś gotowa zaryzykować. 

Wieczorem znowu wybrałaś się do parku. Gdy doszłaś na miejsce aż cię zmroziło. W jeziorze topiła się jakaś kobieta. Widząc to zaczęłaś biec w tę stronę ile tylko sił w nogach. Wskoczyłaś do wody i popłynęłaś w stronę kobiety. Płynąć do niej mówiłaś żeby się uspokoiła. 

- Nie mogę! Coś ciągnie mnie w dół! - krzyczała 

Gdy do niej podpłynęłaś wszystko ustało, a kobieta spokojnie mogła utrzymać się na powierzchni. 

- Nic z tego nie rozumiem. Jeszcze przed chwilą nie byłam w stanie nic zrobić. - powiedziała 

Za to ty idealnie wszystko rozumiałaś. Gdy pomogłaś kobiecie wydostać się z lodowatej wody podziękowała ci z ogromną wdzięcznością i odeszła. 

- Jimin wyłaź - krzyknęłaś

Czekałaś, czekałaś i nic.

- Jimin!!!

Dopiero teraz woda się poruszyła i po chwili stała przed tobą sylwetka Jimina. Uciekał wzrokiem żeby tylko nie spojrzeć na ciebie. Wyglądał jak szczeniaczek który wie, że coś nabroił. Ten widok bardzo cię rozczulił, ale nie chciałaś tego pokazywać.

- Co ty wyprawiasz? - spytałaś surowym tonem

Jednak na twoje pytanie odpowiedziała ci tylko cisza. 

- Chcę ci pomóc, więc współpracuj. - dodałaś

- Pomóc? Niby jak?

Powiedziawszy to skierował swoje spojrzenie na ciebie. Gdy patrzył na ciebie tym swoim przeszywającym wzrokiem traciłaś całą pewność siebie. 

- Jest taki... jeden... sposób. 

- Czyli? 

Nagle znacznie się do ciebie przybliżył. Przez co poczułaś się jeszcze bardziej zmieszana i nie wiedziałaś co powiedzieć.

- Powinienem cię pocałować? - zapytał nasuwając na usta lekki uśmiech 

- To nie t...

Nie zdążyła dokończyć. Poczułaś jego zimne usta na swoich. Po chwili ręce chłopaka zamknęły cię w szczelnym uścisku. Na co twoje serce zareagowało gwałtownym przyśpieszeniem. Jego usta stawały się coraz cieplejsze, a ręce błądzi po twojej skurze. Poczułaś lekkie zawroty głowy, gdy odniosłaś wrażenie, że cały świat wokół was się kręci 

Rano obudziły cię promienie słoneczne, które kuły twoje powieki. Zaspana powoli otworzyłaś oczy i rozejrzałś się dookoła. Aż cię zatkało, gdy zorientowałaś się, że leżysz na trawniku w parku. Szybko podniosłaś się do siadu i zażenowana spojrzałaś na dziwne miny przechodzących ludzi. Nagle ktoś przykucnął koło ciebie. 

- Wszystko w porządku? 

Uniosłaś głowę i ujrzałaś znajome rysy twarzy. Jedyne co było inne to oczy. Błyszczały głęboką czernią i miały w sobie pełno troski i... życia. 

- Chyba tak. - ocknęłaś się 

Chłopak pomógł ci wstać i zarzucił na twoje plecy swoją bluzę. Przybliżył swoje usta do twojego ucha i szepnął:

- Dziękuję. 

~ Kawai

INFORMACJA / ZAMÓWIENIA

Przepraszam, że ostatnio nic nie dodaję, ale po prostu nie mam ani czasu ani siły żeby coś napisać.

Nie zrezygnuję z bloga, bo teraz nie bardzo mam kiedy pisać. :)

Nie potrafiłabym tego zrobić.. :D

Każdy doczeka się swojego scenariusza. ^^

Zamówienia 

 ~ Kawai